Monachijska Funkcjonalna Diagnostyka Rozwojowa (MFDR) to uznawana na całym świecie, ugruntowana metoda wczesnej diagnostyki stosowana do wieloaspektowej oceny rozwoju psychoruchowego dzieci w wieku od pierwszego miesiąca do szóstego roku życia. Dla podkreślenia całościowego ujęcia rozwoju psychoruchowego dziecka, MFDR nazywana jest przez jej twórców systemem wczesnej diagnostyki.
Metoda ta została opracowana w Niemczech, przez profesora Theodora Hellbrügge założyciela kliniki społecznej medycyny dziecięcej „Centrum Dziecięce” w Monachium (obecnie kbo-Kinderzentrum München. MFDR (niem.: Münchener Funktionelle Entwicklungsdiagnostik MFED) powstała na podstawie wieloletnich badań niemowląt i małych dzieci rozpoczętych jeszcze w 1970 roku i jest efektem długotrwałej współpracy pediatrów i psychologów z Centrum Dziecięcego w Monachium.
Głównym celem Monachijskiej Funkcjonalnej Diagnostyki Rozwojowej jest kompleksowa ocena rozwoju psychoruchowego dziecka, dzięki której możliwe jest wczesne wykrywanie ewentualnych zaburzeń między innymi w zakresie percepcji, rozwoju mowy, kontaktów społecznych oraz funkcji ruchowych. Diagnostyka monachijska jest podstawą do podjęcia odpowiednich działań terapeutycznych.
Monachijska Funkcjonalna Diagnostyka Rozwojowa jest rutynową, szeroko stosowaną metodą diagnostyczną w praktyce pediatrycznej (w szczególności w Niemczech), ale jej wysoka wiarygodność, czytelność i użyteczność spowodowała szybką popularyzację MFDR także w środowisku lekarzy i terapeutów. Stanowi niezwykle wartościowe i skuteczne narzędzie diagnostyczne oraz uznawana jest za jedną z najlepszych metod w profilaktyce i wczesnym wychwytywaniu deficytów rozwojowych u małych dzieci.
Metoda jest stale rozwijana i aktualizowana. Kontynuowane są także badania i powiększana jest baza wyników normatywnej próby losowej, co oznacza zróżnicowane i wiarygodne normy. W pierwotnej wersji MFDR dotyczyła 1 roku życia, została rozbudowana o 2 i 3 rok życia, a następnie o lata 4-6. Nowością jest wersja MFDR do badań przesiewowych.
Potwierdzeniem wysokiej jakości „Diagnozy Monachijskiej” i docenienia jej przez międzynarodowe lecznictwo pediatryczne jest uznanie MFDR przez Światową Organizację Zdrowia (WHO), jako modelowy system profilaktyki trzeciorzędowej, czyli działań mających na celu m.in. zapobieganie niepełnosprawnościom i przyszłym chorobom.
MFDR jest metodą ilościową, pokazującą zbieżność (lub rozbieżność) badanego dziecka z wzorcami spotykanymi u 90% dzieci w tym samym wieku, ocenionymi jako nieodbiegające od normy. Metoda jest wysoce obiektywna, gdyż wyniki poszczególnych zadań są jednoznaczne, czyli czy dziecko wykonało daną próbę/zadanie lub nie – nie ma ocen pośrednich.
W metodzie tej, po wykonaniu badań, powstaje tzw. profil rozwojowy dziecka – jego obrazem jest wykres łączący wyniki dla poszczególnych funkcji. Pozwala to przede wszystkim szybko ocenić wykraczanie poza obszar normy dla danej umiejętności, czyli znaleźć tzw. mocne i słabsze strony dziecka.
Wynik MFDR jest bardzo czytelny i dobrze zrozumiały również dla rodziców. W diagnozie tej używa się pojęcia wieku rozwojowego (w miesiącach). Wynik pokazuje wiek rozwojowy badanego dziecka dla danej funkcji. Odnosi się go do aktualnego wieku dziecka, czyli widać porównanie faktycznego stopnia rozwoju z pożądanym (statystycznym) stopniem rozwoju.
Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) uznała tę metodę jako modelowy system profilaktyki trzeciorzędowej. Oznacza to, że wczesną diagnostykę zaburzeń rozwojowych powinno się upowszechniać i traktować jako równie istotną jak szczepienia ochronne. Profilaktyka Trzeciorzędowa winna obejmować wszystkie niemowlęta, a przede wszystkim dzieci z grupy ryzyka.
Wczesne rozpoznanie nieprawidłowości w rozwoju psychoruchowym małego dziecka (szczególnie w pierwszych tygodniach życia), a także wczesna interwencja terapeutyczna pozwala na wyrównanie deficytów rozwojowych u dziecka do 1 roku życia aż w 94% (wg badań niemieckich), w 92% (wg badań japońskich) i w 87% (wg badań polskich).