• udzielanie pomocy rodzinie w zakresie kształtowania postaw i zachowań pożądanych w kontaktach z dzieckiem: wzmacnianie więzi emocjonalnej pomiędzy rodzicami i dzieckiem, rozpoznawanie zachowań dziecka i utrwalanie właściwych reakcji na te zachowania,
• udzielanie instruktażu i porad oraz prowadzeniu konsultacji dla rodziców w zakresie pracy z dzieckiem,
• pomoc w przystosowaniu warunków w środowisku domowym do potrzeb dziecka oraz pozyskaniu i wykorzystaniu w pracy z dzieckiem odpowiednich środków dydaktycznych i niezbędnego sprzętu,
• pomoc dziecku w pełnym wykorzystaniu potencjału rozwojowego, jakim dysponuje w zakresie funkcji poznawczych, rozwoju ruchowego, komunikacji i kontaktów społecznych,
• pomoc dziecku w stopniowym osiąganiu coraz większej autonomii i samodzielności, na miarę jego możliwości,
• zapobieganie występowaniu lub pogłębianiu się nieprawidłowości w rozwoju psychoruchowym dziecka,
• dostarczanie rodzicom wsparcia w związku z długotrwałym kryzysem emocjonalnym, wynikającym z faktu niepełnosprawności ich dziecka,
• stopniowe przygotowanie rodziców do roli osób wspomagających rozwój ich dziecka.

Czołowi badacze zagadnień wczesnego rozwoju dziecka przyjmują założenie, że jeśli inteligencja dziecka w ciągu pierwszych 4 lat życia zwiększa się i osiąga taki pułap, że stanowi połowę zakresu, do jakiego dochodzi przez następne 13 lat, to wynikają z tego poważne konsekwencje pedagogiczne (za Wyczesany J., W: Dykcik W. 2003).
Dykcik stwierdza, że najważniejszą i jedyną drogą do osiągnięcia poprawy w zaburzeniach rozwoju psychoruchowego jest wcześnie rozpoczęte i systematyczne leczenie usprawniające, a także zorganizowanie i zastosowanie integralnej pomocy lekarskiej, psychologicznej i pedagogicznej z wykorzystaniem różnorodnych form zajęć stymulacyjnych, usprawniających, korekcyjnych i wyrównawczych. Największe szanse skutecznego działania przewidywane są w sytuacji objęcia dziecka wczesną interwencją. Proces uczenia się, myślenia, twórczość i inteligencja to procesy nie tylko mózgu, ale całego ciała. Na przykład proces czytania jest nierozłącznie związany z ruchem gałek ocznych. Proces myślenia, czyli aktywność intelektualna nie może istnieć w oderwaniu reszty ciała.
Nauka zajmująca się ruchem i jego wpływem na uczenie się całym mózgiem nazwana została Kinezjologią Edukacyjną. („ kinesis” – ruch, „logos” – nauka, stąd nauka poprzez ruch) Autorami Kinezjologii Edukacyjnej są amerykańscy pedagodzy Paul i Gail Dennison. Jej celem jest pobudzanie naturalnego rozwoju osobowości dziecka, a w szczególności ożywienie i aktywizacja naturalnych mechanizmów pracy mózgu poprzez swobodny ruch. (Dennison P. 1997) Kinezjologia edukacyjna zakłada, że ruch odgrywa ogromną rolę w procesie uczenia się. To właśnie ruch, w miarę jak staje się  coraz bardziej skomplikowany, wyraża wiedzę i zwiększa możliwości poznawcze (Hannaford C., 1995 ).

Wybrane metody wczesnego wspomagania rozwoju dziecka szczególnej troski Paul Dennison uważa, że wiele problemów z intelektualnym i emocjonalnym funkcjonowaniem człowieka wynika ze złego współdziałania obu półkul mózgowych i z braku równowagi między nimi. Mózg nie jest, bowiem narządem symetrycznym - każda z półkul ma nieco inne zadania. Lewa półkula, logiczna jest odpowiedzialna za analizę szczegółów, wnioskowanie i mowę. Prawa, tzw. Gestalt, odpowiada za postrzeganie całości, za emocje, wrażenia. Co ciekawe mózg posiada wzorce skrzyżowane. Prawą stroną naszego ciała zarządza lewa półkula i odwrotnie. Aby proces uczenia się był jak najbardziej efektywny konieczna jest integracja całego mózgu, której służą ćwiczenia ruchowe proponowane przez Dennisona tzw. Gimnastyka Mózgu. Gimnastyka Mózgu stanowi skoordynowany zestaw ruchów integrujących, które usprawniają proces uczenia się. Ćwiczenia te mają ułatwić wszelkiego rodzaju uczenie się, aby stało się bardziej naturalne, spontaniczne i szybsze sprzyjając lepszemu zapamiętywaniu. Glenn Doman zauważa, że do rozwoju intensywnej stymulacji mózg potrzebuje wszystkich zmysłów. To dzięki wszystkim zmysłom informacje ze świata zewnętrznego docierają do naszego mózgu, gdzie są odpowiednio segregowane i interpretowane.

Do przeprowadzenia tych ćwiczeń nie potrzeba żadnych przyrządów i można je wykonywać w każdych warunkach dostosowując do indywidualnych potrzeb dziecka oraz jego stanu emocjonalnego. Inną przydatną metodą pracy z małym dzieckiem jest metoda M. Ch. Knillów. Są to programy aktywności opracowane przez Mariannę i Christophera Knillów. Towarzyszy im poparta wiedzą i praktyką wiara w to, że każde dziecko, można zachęcić do przejawiania własnej inicjatywy i aktywności. Programy są wzbogacone nagraniami ze specjalnie skomponowaną muzyką, którą służy do stymulowania u dziecka świadomości własnego ciała oraz jego możliwości ruchowych. Przekazywane od pokoleń zabawy paluszkowe mają tak pozytywny wpływ na rozwój małego dziecka, że z powodzeniem można je uznać za technikę terapeutyczną dla dzieci i ich rodziców.
Zabawy paluszkowe przede wszystkim bardzo angażują dziecko, wywołując u niego śmiech i radość. Dziecko bardzo szybko przejmuje inicjatywę próbując powtórzyć pewne ruchy i słowa. Według niektórych teorii zabawy te mają jeszcze inny zbawienne znaczenie. Mianowicie ośrodki odpowiedzialne za ruchy ręki znajdujące się w korze mózgowej są położone bardzo blisko ośrodków odpowiedzialnych za ruchy artykulacyjne, dlatego poprzez usprawnianie motoryki palców dziecka możemy wpłynąć na poprawę sprawności warg, języka oraz żuchwy. Do najbardziej znanych i lubianych zabaw paluszkowych należą: Ważyła sroczka kaszkę, Idzie kominiarz, Raczek, itp.

Jedną z metod wchodzących w skład wieloprofilowego usprawniania dzieci niepełnosprawnych jest hipoterapia. Nazwa wywodzi się z języka greckiego (hippos – koń, therapeia – przywracanie zdrowia). Hipoterapia oddziałuje w trzech zasadniczych wymiarach: ruchowym, fizjologicznym i psychicznym. Metoda ta stymuluje rozwój ruchowy dziecka, poprawia koordynację wzrokowo ruchową, wpływa pozytywnie na układ oddechowy i nerwowy oraz dodaje dziecku pewności siebie oraz wzmacnia poczucie własnej wartości. Jest znakomitą okazją do ćwiczeń oddechowych i usprawniających mowę. Kontakt z koniem jest dla dziecka.